Ochrona środowiska

Marszałek województwa na wniosek zarządzającego składowiskiem wydaje decyzję zatwierdzającą instrukcję prowadzenia składowiska odpadów. Instrukcja prowadzenia składowiska odpadów obejmuje fazę eksploatacyjną i poeksploatacyjną i powinna zawierać informacje zawarte w art. 129 ust. 4 ustawy o odpadach

Przepisy ustawy stosuje się do: - wszystkich rodzajów baterii i akumulatorów produkowanych i wprowadzanych do obrotu (niezależnie od ich kształtu, pojemności, masy, składu materiałowego, sposobu użycia oraz niezależnie od tego, czy stanowią przynależność albo część składową urządzenia lub dodatek do innych produktów); - zużytych baterii i zużytych akumulatorów. UWAGA: od 1 stycznia 2015 roku uprawnionym do zwolnienia z opłat za baterie i akumulatory jest przedsiębiorca: - wprowadzający baterie lub akumulatory, który w danym roku kalendarzowym wprowadził do obrotu baterie przenośne lub akumulatory przenośne o łącznej masie nieprzekraczającej 1 kg, - wprowadzającego baterie lub akumulatory, który w danym roku kalendarzowym wprowadził do obrotu baterie przemysłowe lub akumulatory przemysłowe, baterie samochodowe lub akumulatory samochodowe o łącznej masie nieprzekraczającej 100 kg. Zwolnienie to stanowi pomoc de minimis. Ma ono zastosowanie jedynie wówczas, gdy przedsiębiorca złoży marszałkowi województwa, w TERMINIE do 15 MARCA każdego roku zaświadczenie lub oświadczenie o pomocy de minimis oraz informacje, których zakres został określony w przepisach. Wartość pomocy de minimis odpowiada wysokości zwolnienia z opłaty produktowej obliczanej z zastosowaniem stawki opłaty produktowej dla zużytych baterii przenośnych lub zużytych akumulatorów przenośnych (9 zł/kg). Przedsiębiorca taki może być zwolniony z obowiązków: osiągania wymaganego poziomu zbierania, opłaty produktowej, organizowania i finansowania, przetwarzania, recyklingu i unieszkodliwiania, zawierania umowy ze zbierającym zużyte baterie i akumulatory, zawierania umowy z prowadzącym zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, składania wykazu zakładów przetwarzania.

Marszałek województwa w drodze decyzji wyraża zgodę na wydobywanie odpadów: • z zamkniętego składowiska odpadów nieposiadającego instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, • ze zwałowiska odpadów.

Obowiązki przedsiębiorców w zakresie gospodarowania odpadami opakowaniowymi, a w szczególności obowiązki wprowadzających produkty w opakowaniach określa ustawa z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz. U. z 2020 r., poz. 1114). Obowiązki przedsiębiorców wprowadzających na terytorium kraju produkty takie, jak opony pneumatyczne oraz oleje i preparaty smarowe określa ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1903). Przedsiębiorcy wprowadzający produkty oraz produkty w opakowaniach podlegają obowiązkowemu wpisowi do rejestru BDO.

Podmiot korzystający ze środowiska, przesyłając do urzędu marszałkowskiego wykazy zawierające informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz wnosząc opłaty za korzystanie ze środowiska może zwrócić się na podstawie art. 217 §1 i §2 oraz art. 218 Kodeks postępowania administracyjnego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o nie zaleganiu z opłatami za korzystanie ze środowiska. Zaświadczenia o niezaleganiu z opłatami są niezbędnym dokumentem w wypadku ubiegania się o pozyskanie środków finansowych z funduszy ochrony środowiska.

Opłaty za korzystanie ze środowiska z tytułu: • wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza (z kotłowni, procesów technologicznych, ze spalania paliw przez środki transportu, z przeładunku paliw silnikowych, z chowu lub hodowli drobiu) • poboru wód (podziemnej, powierzchniowej śródlądowej, morskich wód wewnętrznych) – (do końca 2017 roku) • wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi (ścieków komunalnych, bytowych lub przemysłowych, wód chłodniczych, wód opadowych lub roztopowych pochodzących z powierzchni zanieczyszczonych o trwałej nawierzchni ujętych w systemy kanalizacyjne, z wyjątkiem kanalizacji ogólnospławnej, wód zasolonych, wód wykorzystanych na potrzeby chowu lub hodowli ryb innych niż łososiowate lub innych organizmów wodnych) – (do końca 2017 roku) • składowania odpadów

Przedsiębiorca wydobywający kopalinę ze złoża na podstawie koncesji ma obowiązek terminowo uiszczać opłatę eksploatacyjną za kopalinę wydobytą w każdym okresie rozliczeniowym. Przedsiębiorca samodzielnie ustala wysokość należnej opłaty eksploatacyjnej za okres rozliczeniowy przed upływem miesiąca następującego po tym okresie i wnosi ją bez wezwania na rachunki bankowe gminy, na której terenie prowadzona jest działalność oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie. Okresem rozliczeniowym z tytułu opłaty eksploatacyjnej jest półrocze liczone odpowiednio od dnia 1 stycznia do 30 czerwca i od 1 lipca do 31 grudnia. Przedsiębiorca przed upływem miesiąca następującego po każdym półroczu przedstawia organowi koncesyjnemu oraz wierzycielom informację dotyczącą opłaty eksploatacyjnej za wydobytą kopalinę wraz z kopią dowodów dokonanych wpłat na rachunki bankowe wierzycieli w wysokości, odpowiednio: na rzecz właściwej gminy – 60% opłaty ustalonej za to półrocze opłaty oraz na rzecz NFOŚiGW – 40% tej opłaty. Jeśli wysokość opłaty eksploatacyjnej należnej za dany okres rozliczeniowy nie przekracza 300 zł, obowiązek jej zapłaty nie powstaje, jednak nie zwalnia to z obowiązku przedłożenia informacji określającej ilość wydobytej kopaliny. Obowiązek ten istnieje także w przypadku, gdy przedsiębiorca w danym półroczu nie wydobywał kopaliny (tzw. informacja „zerowa”). W razie stwierdzenia, że przedsiębiorca nie dokonał wpłaty należnej opłaty eksploatacyjnej w terminie albo dokonał wpłaty w wysokości innej niż należna, organ koncesyjny określa w drodze decyzji wysokość należnej opłaty eksploatacyjnej, stosując stawkę opłaty obowiązującą w okresie rozliczeniowym, którego opłata dotyczy. Do opłat eksploatacyjnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa dotyczące zobowiązań podatkowych. Określone w tych przepisach uprawnienia organów podatkowych przysługują wierzycielom.